5# Zła Ziemia cz.2

        Czerwone równiny idealnie komponowały się z bezkresną szarością drzew, gdzieniegdzie dający ustępstwa niewielkim, aczkolwiek bardzo ważnym kępką trawy. Tak właśnie wyglądała Zła Ziemia. Najprościej mówiąc była ruiną, gdzie nie zagląda nikt, oprócz zamieszkujących ją wyrzutków. Kopa kroczył przez niską trawę, co chwilę podrażniającą jego łapki. Co chwilę bił się z myślami. Teraz miał już wątpliwości, czy to był na pewno dobry pomysł. Jednak nie było powrotu, a poza tym, Lwia
Skała już dawno zniknęła za polem widnokręgu... Wiatr poruszał niewielką grzywką księcia, kończąc swój taniec, na oplataniu w swoim duszącym uścisku traw. Niby nic wielkiego, a jednak coś niepokojącego zwróciło uwagę młodego lwa. Miał nierozłączne wrażenie, jakby ktoś rejestrował podróż, śledził jego...
Odwrócił się, niepokojąco zerkając kątem oka, na coraz gęstnącą zieleń. Nie zdążył obrócić głowy, kiedy coś powaliło go na ziemię...
-Chyba nie myślałeś, że pozwolę ci tutaj przyjść samemu.-Dumnie rzekła Vitani.
-A co w tym złego?
-Żarty sobie robisz? Wiesz jakie to jest niebezpieczne?
-Ty ciągle walczysz z niebezpieczeństwem, co chwilę przychodząc na Lwią Ziemię!-Kopa popatrzył na Tani. Miał dziwne wrażenie, jakby ona nagle urosła...
-Słuchaj, ja naprawdę nie wiem jakich witamin używasz, ale jeszcze parę dni temu, miałem dziwne złudzenie, że jestem wyższy...-Książę schodził coraz niżej, coś złapało jego łapy, i nie chciało puścić. Piach powoli, ale z wielką precyzją, pochłaniał bezwładne ciało Kopy...
-Wiesz, nie chcę się czepiać, czy coś, ale właśnie toniesz w ruchomych piaskach, i...
-Podaj mi kij!
-Co mówiłeś?
-Kij!-Głowa lwa coraz bardziej zatapiała się w piachu. To była taka pierwsza sytuacja w jego małoletnim życiu, i wcale nie należała do najlepszych...
Vitani wyciągnęła w stronę swojego przyjaciela, dosyć długą, ale niezwykle kruchą gałązkę. Kopa chwycił się jej jak najmocniej potrafił, a jakimś dziwnym zbiegiem losu, lub niezwykłym szczęściem, udało mu się wydostać z tej zabójczej pułapki...
-Podobno cenisz sobie różnicę między wiedzą, a inteligencją?-Wysapała, na swój własny rodzaj, uradowana Tani.
-Proszę cię, nie zaczynaj tego tematu od nowa...-Rzekł zmęczony Kopa, po czym najzwyczajniej padł na ziemię.
-Skoro tak bardzo rwałeś się, aby poznać mój dom, to teraz chodź!
-Ale...-Lwiątko miało zaprzeczyć, ale powstrzymał je paraliżujący wzrok lwicy.-Zgoda, masz rację, poniekąd...
-Teraz uważaj, wytęż słuch, bo przedstawię tobie  pierwszą zasad,ę panującę na Złej Ziemi, JA ZAWSZE MAM RACJĘ!!
-Dobrze, nawet wchodzi do ucha, może z pomocą jakiejś melodyjki, uda mi się ją zapamiętać...
 Przez większość wycieczki, skruszony Kopa włóczył się za Vitani, która najwidoczniej doskonale czuła się, w roli przewodniczki. Opowiadała z wielką dojrzałością, i nie gasnącym zapałem. Znała historię chyba wszystkiego! Od na pozór, nic nie znaczącego kamienia, po olbrzymie drzewo, przy którym odbyło się najlepsze jak dotąd polowanie... Nie wiadomo czy to szczęście, a może klątwa, ale lwiaki trafiły akurat na łowy, albowiem stado rozproszyło się po całym terenie. Lwica wiedziała co to oznacza, więc nakazała towarzyszowi schować się w wysokiej trawie. Sama przycupnęła koło niego.
-Co się właściwie dzieje?-Zapytał zaciekawiony Kopa, kątem oka spoglądając na pokrytą chaszczami przyjaciółkę.
-Stado się rozproszyło, to oznacza tylko jedno...poszukują zwierzyny... 
-Jakiej zwierzyny! Przecież tutaj nic nie ma!-Krzyknął podirytowany  książę. 
Lwica w odpowiedzi przewróciła swoimi fiołkowymi oczami.
-No właśnie geniuszu! Dlatego używają w większości zmysłu słuchu. Jeden, najmniejszy szmer, a za chwilę rzuci się na ciebie jakaś przyjaciółka mojej mamy, bo będzie myślała, że jesteś jakimś dorodnym szczurem.